Een dagje meedraaien op de ambulance in Rotterdam op een sneeuwerige Januaridag van 15.00 tot 23.00.

Hoge schoenen aan, je weet maar nooit waar je in terecht komt, alsof mijn associaties over stront en sputum nog niet erg genoeg waren, begon mijn broer ook nog over brand en zuur (en dan geen maagzuur…)

Met een gelijkgestemd jasje als de broeders, een dozijn blauwe plastic handschoenen maat S. Zo ben je W.W.er, zo hoor je er weer helemaal bij.

.

Broer lief heeft in vogelvlucht de inhoud van de bus laten zien en uitgelegd, zodat ik geheel onderlegd kon hummen op medische vragen.

Zodra je een map op schoot hebt, ben je hulpverlener, ook hier geldt, zodra je een jasje aan hebt, snap je het en werpt de mensheid hun kommer en kwel op of over je heen.

We werden her en der door heel de stad naar de asielen voor ambulancepersoneel gestuurd, alwaar je kan toiletteren en koffie drinken. Afgewisseld met bezoeken thuis, op straat, gevangenis, ziekenhuizen, zo kom je nog eens ergens.

Achteraf kan ik constateren dat er toch best overeenkomsten zijn tussen het ambulant hulpverlener zijn en dit beroep, afgezien van alle medisch technisch handelen.Toevallig is dit laatste ook totaal niet aan de orde geweest en moet ik zeker nog eens mee om andere dan gespreksvaardigheden en mensen op een brancard inladen te bestuderen. Slechts eenmaal was er bloed aan de paal,vanwege de gladheid. Maar die wond was al keurig voorverpakt door een first responder, iemand die meestal te motor heel snel op de plek kan zijn en dan wellicht een ambulance inzet kan voorkomen. Niet dat het deze keer wat hielp, want desbetreffende werd niet met sneeuw, wond en vermoedelijke hersenschudding achterop de motor gespalkt, ondanks de bezuinigingen mocht er gewoon gebruik gemaakt worden van de warme comfortabele ambulance, met isolatiedekentjes en al. Dure zorgverzekering, ja klopt, hiervoor betalen we (terecht) met zijn allen voor. Als er een traumaheli moet uitrukken voor iemand die dan toch perse het ijs op wil ondanks de waarschuwingen, voel ik mijn solidariteitsgevoel als een wak in het ijs slinken. Maar voor ethiek en filosoferen is geen tijd, hulp moet ongeacht wat geboden worden en de pieper gaat, alarm!

De routine werd me al snel duidelijk, pieper gaat, adres en narigheid worden benoemd, hup, de ambulance in, naar gelang met of zonder toeters en bellen, blauwe handschoentjes aan en naar binnen, met of zonder brancard.

Ik ken nu ook het recept om ondanks de sneeuw snel door de spits heen te komen in Rotjeknor, keihard jagen met de sirenes aan, over de fietspaden, door de stoplichten, echt super geweldig is dat! Beetje jammer dat ik achterin, naast de brancard zat en niet alles kon zien. Eenmaal gingen we met loeiende sirenes uit, maar net toen het leuk begon te worden, moesten we weer in gewoon tempo terug, omdat de bewegingloosheid van de patiënt voortkwam uit te diep in het glaasje kijkerij. Zat ik daar voor niks achterin een dolgedraaide ambulance, met een bekertje klotsende hete thee mezelf voor brandwonden te behoeden.

Deze dag geen direct levensbedreigende situaties of afgerukte ledematen, of andere gore en gruwelijke zaken. Niets om van te gaan hyperventileren, maar wel heel leuk om eens mee te maken samen en de onderlinge prettige sfeer te proeven. Mijn broer vond het maar een sloom dagje, en oké, dat klopte ook wel, we hebben zelfs meer dan een uur tv kunnen kijken naar Radar, plus het journaal. Maar toch, zo alledaags is het nou ook weer niet, dus moest ik hem wel even wijzen op enige beroepsdeformatie.

Een ouder iemand die naar gevallen was; een doorgedraaide psychiatrisch patiënt in ludieke outfit, die geheel onvrijwillig richting PAAZ gebonjourd moest worden; eenmaal voor niks uitgerukt vanwege dronkenschap, een valpartij met wond en hersenschudding; iemand die scheermesjes verkiest naar binnen te werken boven Hollandse Erwtensoep. Slap dagje.

Maar met stip het meest imponerende, aller smerigste was toch wel het druipende diarree toilet van de N.S. op terugweg naar huis. En toen had ik niet meer van die steriele blauwe handschoentjes, net als je het echt nodig hebt…..