Het was 23 September 2010 en ik beleefde die dag als nooit tevoren. Sindsdien voelt deze Septemberdag als een beetje jarig.

Het was sowieso een aparte, bizarre week, die letterlijk alles in een ander daglicht kleurde. Met als klapper de hevige botsing die mij bijna fataal is geworden. Lange tijd na dit heftige ongeluk en soms nog steeds voelde het alsof ik mijn leven die dag terug had ontvangen. In deze stemming reed ik de dagen na het life event door het bos. Het omfloerste licht dat door de bomen viel in deze zonnige Septembermaand leek van een nog intensere schoonheid en een diepe dankbaarheid vervulde mij. Niet de angst maar de hernieuwde levenslust van diegene die het overleefd heeft overheerste en hierdoor vergat ik elke keer dat ik opnieuw over het bewuste spoor reed. “Oeps, dat was hem….

Ik bezocht mijn lieve, zieke, oude oma om haar te laten zien, dat ik nog helemaal heel was, ontsnapt aan de dood. De dood, waar zij in al haar pijn zo naar verlangde. Het was de laatste keer dat ik haar in levende lijve zag.

De bijbehorende emoties lieten op zich wachten tot ik eraan toe was, om ze te voelen. Dat regelt ons bewustzijn blijkbaar zo. Mijn zwangere collega die bij het ongeluk achter mij reed en even later ook ter plekke was, daarentegen, huilde en huilde toen ze zag dat ik bijna was platgewalst. Ze huilde op het werk toen ze vertelde wat mij was overkomen en huilde toen ze me weer terug zag op het werk. Ze huilde voor mij en om mij, dus troostte ik haar en gaf haar een kopje thee en een zakdoek.

Het was dus een vreemde week. Eerder diezelfde week, op de parkeerplaats, reed ik achteruit, omdat de vuilniswagen de weg blokkeerde, zowat tegen de vlaggenmast aan. Ik schrok zo, dat ik van de weeromstuit snel de andere kant op achter uitreed, bovenop een dure BMW. Dientengevolge, de BMW-bumper en mijn fietsendrager no.1 kapot. Met schaamrood op mijn wangen vulde ik de schade papieren in.

Mijn oudste zoon moest er hard om lachen. En toen ik mijn ex vertelde dat ik de jongste niet kon halen met zijn fiets, bood hij grootmoedig aan dat ik dan zijn fietsendrager wel mocht lenen.

Die bewuste ochtend reed ik met slippers aan naar mijn werk op weg naar mijn laatste in-werkdag bij Accare Deventer, het was een prachtige zonnige dag. Over de dijk, waar je 80 mag, door de bocht richting de spoorwegovergang en juist toen ik eraan kwam getuft: “alles op rood en gerinkel. Even dacht ik: “stoppen of doorgaan?” maar tegelijkertijd besliste ik dat het om de trein ging en dus stond ik op de rem. Ik zag nog net tevreden dat ik keurig voor de stopstreep tot stilstand kwam, toen ik met een enorme fietsendrager no.2 verwoestende klap, van achteren aangereden werd, door een mevrouw die vond dat we hadden moeten doorrijden. Zo’n meningsverschil in het verkeer is echt niet praktisch en ik werd met een smak van 80 km per uur midden op de spoorweg gekwakt. Heel even probeerde ik nog de Twingo te starten, maar ik gaf het na 1 poging op: “trein, niet goed, wegwezen!” kolkte het door mijn hoofd. Snel maakte ik mijn riem los en rende terug naar waar ik vandaan kwam, achter de stopstreep. Verbijsterde mede weggebruikers hadden het tafereel zien gebeuren en een dame was al uit haar auto gestapt, spreidde haar armen voor mij en pakte me beet. Tegen deze wildvreemde engel zei ik: ”ik kijk nu niet achterom, want dan droom ik er vannacht maar van!”terwijl de trein in mijn Twingo tot stilstand kwam.

Eventjes was ik vergeten dat ik was aangereden, vanwege het naderende gevaar van de trein, totdat ik zag dat ik helemaal niks meer aan mijn voeten droeg, omdat mijn slippers uitgeslagen waren door de klap.

Mijn jongste zoon, die alle media rondom dit ongeluk wel stoer vond, gaf later een reactie onder het commentaar van de verslaggever: “Dat is mijn moeder, op blote voeten ontsnapt aan de dood!” Poëtischer had ik het niet kunnen formuleren…

Van mijn onbekende engel kreeg ik een paar schoenen aangeboden en van een collega nog een paar. Toen ik eenmaal bij traumatherapie(EMDR) terecht kwam, vroeg mijn mannelijke psycholoog of dat soms een vrouwen tic is, om twee paar schoenen bij je te hebben. “Nou, inderdaad, ik denk het wel, beaamde ik en zie nu maar weer eens hoe handig dat kan zijn!”. Ook vond hij het typisch “vrouwelijk” (lees, overmatig met andermans emoties bezig) dat ik blij was dat de automobiliste die mij aanreed, gezien moest hebben hoe ik uit de auto gesprongen ben, in haar achteruitkijkspiegel, toen zij over het spoor, met haar eveneens kapot gereden auto tot stilstand was gekomen.
Maar alhoewel ik flink de pineut was door haar toedoen, denk ik nog steeds dat het psychologisch gemakkelijker is om diegene te zijn die het overkomt, dan diegene die zowat een ander voor de trein heeft gedrukt.

Het was ochtend en een lange rij automobilisten stond stil voor de afgesloten overgang, waar mijn zielige autootje opengereten tegen de trein aanleunde. “Heeft er iemand toevallig koffie, nu we hier toch zijn?” probeerde ik nog sfeerverhogend te doen. Het heeft heel lang geduurd voordat ik de ernst en angst van dit horrorverhaal kon beseffen en voelen. Maanden later, nam ik de precieze tijd op dat het duurde vanaf het rinkelen totdat de trein kwam, in mijn hoofd een eeuwigheid, in de werkelijkheid 2 minuten.

Ik bedacht alleen dat het wellicht beter was om die dag het sporten maar een keertje over te slaan. Totaal onbewust over wat er was gebeurd, verdoofd en met een dosis adrenaline in mijn lijf om u tegen te zeggen. Naar gedroomd heb ik die nacht en ook daarna niet, maar ik bleef de eerste nacht maar rennen en rennen, rennen voor mijn leven. Slachtoffer hulp belde en ik vond dat ze niet goed bij hun hoofd waren, ik was immers overlevende in plaats van slachtoffer? En een beetje spierpijn had ik ook wel vaker.
Mijn man arriveerde en zoals gewoonlijk met een kwinkslag :”Meisje, als je een andere auto wilt, kan je het toch ook gewoon vragen?”
Thuis, bibberig en net gedoucht, stuurde hij mijn oudste zoon naar boven :”Ga maar naar boven, want je moeder heeft een ongeluk gehad” “Ja, dat weet ik toch al”, glimlachte deze, refererend aan mijn eerdere actie met fietsendrager no1 die week. En toen ik die slungel zag, met zijn lieve lach, die zijn lange armen om mij heen sloeg, en mij een complimentje gaf voor mijn adequate reactie, barstte ik in tranen uit, mij plotsklaps realiserend dat mijn jongens zowat geen moeder meer hadden gehad.

De maanden erna waren zwaar en moeilijk. In die twee minuten was ik ziek geworden. Of het nu kwam door de whiplash, de harde klap die mijn lijf en nek hadden gehad, dan wel door het life event en het daarmee opgelopen trauma. Plotsklaps had ik te dealen met tal van klachten die ik onuitstaanbaar vond. Mijn geheugen werkte slecht, als ik mijn pincode al wist op te diepen, maakte ik gerust tweemaal geld over, ik kon weinig prikkels aan en een vergadering bijwonen leverde een kletsnat zweetshirt op. Autorijden was zwaar. Schouder en nekklachten aan linkerzijde. Hoogst irritant als je gewoon weer verder wilt gaan, met je net teruggekregen leven. Worstelen met plotsklaps ontstane handicaps en controleverlies.

De meeste en ergste dingen verdwenen achteraf binnen drie maanden. Zoals met alles wat je meemaakt een indringende ervaring rijker en een litteken erbij. En een glimlach over trotse zonen, fietsendragers, onbekende engelen en damesschoenen.