Wij zijn twee vrienden,jij en ik, tot onze laatste snik, hoeba, hoeba,hop,hop,hop

Dat zongen wij uit volle borst. Mijn vriendinnetje en ik, een onafscheidelijk duo. Waar zij ging, ging ik,en meestal was dat bij mij thuis. Want zij had broers, een stuk of vijf en ik maar twee. Zij was een jaar en een kwart ouder en ik wat slimmer op school, dat bracht ons dicht bij elkaar. Ze was mooi, met blonde lange krulharen en grote blauwe stuiterogen en ik benijdde haar rode haarballetjes, waar mee haar staartjes vrolijk om haar hoofd zwiepten.

Vanaf onze kleutertijd deden wij onze meisjesdingen. Eindeloze wandelingetjes rondom de vijver, met dezelfde poppenwagen, in een andere kleur. Mijn moeder faciliteerde onze vriendschap met alles wat binnen haar vermogen lag. Zij maakte voor ons beiden hetzelfde rokje. Bij thuiskomst stond er ook voor haar chocomel klaar, al moesten we die, vanwege ons onophoudelijke gegiechel, soms apart opdrinken. Ze ging overal automatisch mee. 

We vroegen snoep hier, en snoep bij haar, ijsjes hier,en ijsjes daar. Probeerden met de punt van onze tong tegen elkaar wat tongzoenen was, getverderrie..Deden eindeloos molendraai op de klimrekken buiten. In de zomer vulden we onze lege bikinihesjes met bolle oranje sinaasappels.

Nooit hadden we ruzie en altijd lol.

Tot die dag dat ik haar met mijn klomp geschopt had, weliswaar had zij in mijn ogen een niet laakbaar feit gepleegd, maar toch. Vals spelen met knikkeren, dat mocht je niet bestraffen met je houten klomp. Haar moeder was boos en we mochten we niet meer samen spelen. Ik zat zwaar gedeprimeerd voor de volière van mijn vader naar de vogels te turen zonder ze te zien, enkel oog voor de uitzichtloosheid van mijn verdere bestaan. Gelukkig streek haar moeder met haar hand over haar hart, want dat ik zo deed kwam volgens haar doordat mijn eigen moeder in het ziekenhuis lag. Ik wist niet wat ik van deze verklaring moest vinden, wij waren niet gewend ons gedrag te psychologiseren. In die tijd was je stom, vervelend,lui,lief,of aardig, waarom was niet interessant. Maar uiteraard pakte dit geweldig in mijn voordeel uit, dus ik was bereid mijn ziel te verloochenen zodat we weer konden spelen. We werden ouder, gingen overal en nergens samen logeren, maakten hilarische dingen mee. Zoals die keer dat we samen op een autoband schommelden en zij eraf wilde omdat ze moest plassen. Tijdens haar afdaling kwam ze boven op mijn hals terecht waardoor ik het uitgilde en zij zo hard moest lachen dat haar warme gele blaasinhoud over mijn gezicht vloeide.

Haar vader, rijdend en rokend in nieuwe auto’s, onderweg fluitend naar jongedames, was een nader te bestuderen persoon voor mij. Zo iemand kende ik niet. Wanneer het sneeuwde bond hij onze sleetjes achter zijn auto en we roetsjten keihard door het bos, gillend van plezier. 

Ook rookten we stiekem zijn Caballero sigaretten zonder filter, bij hun thuis op het toilet, zodat niemand het zou ruiken…Zij ging naar het vervolgonderwijs, ik een jaar later ook. Als zij eruit werd gestuurd en op de gang naar mij seinde, zorgde ik daar ook snel voor door het eerste het beste voorhanden door de klas te smijten en struinden we gezellig samen door de school. Doordeweeks zagen we elkaar niet meer zoveel, maar de weekenden nog altijd. Ze vertelde spannende verhalen over jongens en feestjes waarbij het licht uitging.

Tot de dag kwam waarop zij zestien was en ik veertien driekwart en zij verkering kreeg en mij vertelde geen tijd meer te hebben voor onze vriendschap. Zij vond haar liefde en mijn hart brak.

Lang heb ik om haar getreurd en uiteindelijk vergeven, dat schijnt beter te zijn volgens Jezus, Boeddha,Krishna,Gandhi en John Lennon. Maar op de dag dat zij trouwde, en straalde van geluk, verlangde ik heel even terug naar die dag dat ik klompen aan had en wilde ik haar hard, heel hard tegen de schenen schoppen, omdat ze vals had gespeeld. Hoeba,hoeba,hoeba,hop,hop,hop…..