Wolkje melk in de koffie?
Ik heb een rare haat liefde verhouding met koffie en melk, zo realiseerde ik me gisteren toen mijn ex mij verbaasd vroeg:”geen melk in je koffie, straks krijg je nog een maagzweer, en je bent nog wel zo op gezond?”
Tsja , dat begint al een jaar of 39 geleden. In het weekend waren we bij onze vader, mijn broer en ik. Onze moeder was aan het broeden in het ziekenhuis, op ons kleine zusje. Doordeweeks logeerden wij bij tante en buurvrouw, noaberschap. Maar goed, mijn vader was dus doordeweeks te druk met werken en ziekenhuisbezoeken, maar in het weekend nam hij zijn zorgtaken nauwgezet op zich. Mijn moeder bestierde normaliter het huishouden met een ijzeren geheugen, strakke planningen en structuren, niets aan het toeval overlatend,weinig wat er zomaar mis kon gaan. Maar nu was zij uitgeschakeld, overgeleverd aan het nageslacht voortbrengen en onze bezoekjes en briefjes om haar op te beuren. Maar dan mijn vader, hij stelde zich min of meer ter beschikking van ons, opvoeden was nooit zo zijn ding. Papa, bloemist, dromerig, hield van klassieke muziek en van de natuur, van sport en mooie dingen maken, meestal bevond hij zich zwevend ergens tussen hemel en aarde. Maar altijd blijmoedig en vol goede wil om er iets van te maken. Het begon al bij het ontbijt, waar wij gewend waren Engelse thee te drinken, met melk. Ieder weekend opnieuw(een half jaar lang),was mijn vader vergeten melk te kopen, o,ja,het was weer zover en zondag dus…Omdat wij niet op het lumineuze idee kwamen dat je ook thee zonder melk kon drinken, werd het koffiemelk. Nog altijd kan ik zo de weeïge gore bijsmaak herinneren die dat gaf.
Na het ontbijt togen we in alle vroegte met een grote omweg naar de kerk. Mijn vader kon goed vroeg opstaan, ook om ons af en toe mee te nemen naar het bos, wilde dieren kijken. Maar de zondagochtenden nam hij ons mee, langs struiken en bloemen. Afgezien van de latijnse namen die hij overal bij plaatste, was hij niet het type docent, nee, hij liet je ruiken en voelen. Rozemarijn en Thijm werden gewreven en je moest raden wat het was. Langs de tuin van oom Teo bloeiden de jasmijnstruiken en daar mocht je wat van plukken en ruiken. En dan gingen we als eersten de kerk in, boven naast de organist zitten, een felbegeerd plekje, waar je als de kippen bij moest zijn.
Later in mijn puberteit dronk ik gewoon Kanis en Gunnink met koffiemelk, zoals dat nou eenmaal normaal was en in een groot gezin, betaalbaar. Of een enkel keertje met echte melk.
Totdat ik mijn huidige man ontmoette, Nederlands Indisch met een mengelmoes aan culturen en nationaliteiten in zich. Een prachtig cappuccino apparaat prijkte in zijn appartement en ik verheugde me er al op om de weekenden daarmee door te brengen. Niet wetend dat deze man een afschuw van alle melkachtige substanties heeft, met als enige uitzondering ijs. Ook voor mijn wat gevoelige luchtwegen en zijn aziatische genen, zijn melkproducten geen succes. Ik beleefde sindsdien vele nieuwe geur- en smaaksensaties, maar de koffiekleur bleef zwart. Uiteindelijk wende ik daar vrij snel aan, sterker nog, koffiemelk vind ik nu eigenlijk net zo vies, als destijds in mijn thee. Dezelfde weeïge, gore nasmaak, gemengd met een vettige plakkerigheid tegen mijn gehemelte.
Nee,dat wolkje komt er bij mij niet meer in.