Wajong en hechting. 09-12-2012

Vanochtend toen ik door het bos reed, het afscheid op mijn werk nog op mijn netvlies, donkergrijze lucht, kale bomen met afgestorven bladeren besloop mij een melancholieke gedachte, dat het hele leven toch wel een perpetuum mobile is van hechten en onthechten. Zowel in de natuur, als in ons menselijke bestaan.We worden geboren en kunnen ons met een beetje geluk in deze wereld volledig aan moeders-en vadersborst koesteren. Uit onderzoek blijkt dat baby’s die dit niet hebben, en alleen voedsel krijgen, sterven. Kinderen bij wie dit proces maar ten dele positief verloopt, moeten hun verdere leven met een emotionele handicap, oftewel een hechtingsstoornis zien te rooien.Het hele hechten is zowel een levensbelangrijk, vervullend als pijnlijk proces. Hoe blij maakt het ons om geliefd te zijn en liefde te geven en hoe verdrietig en soms zelfs wanhopig wanneer we dit weer verliezen.Hierbij lijkt het vooral van belang of we er zelf een keuze in hebben. Een zelf gekozen weg in te slaan, en los te geraken van een niet langer passende hechting, of dit nu werk is of de liefde, voelt goed en natuurlijk. Zoals je in de puberteit je losweekt en sommigen zich losscheuren om de eigen weg te gaan. Het is een zoektocht tussen het persoonlijke en groeps/gezinsverband.Puur evolutionair is het alleen ten dienste van de voortplanting dat wij ons hechten, gezond opgroeien, op eigen benen gaan staan, verbinden,versmelten, vermenigvuldigen, en opnieuw de hele mallemolen starten.Het hele leven lijkt zich continue rondom hechten en loslaten af te spelen, en constant zoeken naar wat op dat moment aan de orde is, tot aan de dood, waarbij opnieuw, of je nu wilt of niet, dit thema zich voordoet.

Met bovenstaande in gedachten is het toch op zijn zachts gesproken verwonderlijk, dat een Wajong uitkering gegeven wordt aan allerhande psychiatrische ziektebeelden, zoals PPD-NOS, ADHD en noem maar op, maar niet aan dat wat ons in de kern zo kan verwoesten als een hechtingsstoornis. Nou, pleit ik niet voor Wajong voor elke ziekte. Dat is gelukkig niet aan mij. De overheid beslist, ik heb stemrecht, (alhoewel dat voor mij vaak een soort van homeopathie is, een uiterste verdunning en dan daar nog weer een zoveelste schudding van), en voor de rest heeft een ieder daarin zijn eigen last en verantwoordelijkheid te dragen.Persoonlijk zweef ik daarin tussen liberale, sociale en praktische gedachtegangen. Onnodig gepamper daar heb ik een gruwel aan en ook ik denk: “Wat als je geen eten hebt, zou je dan niet veel meer kunnen en toe in staat zijn,dan wanneer je het krijgt?” Maar ook voel ik diep medeleven met mensen voor wie alles altijd zwaarder, zo niet onmogelijk is dan voor een ander of zoals een oude mevrouw mij eens zei:”In mijn wiegje had maar beter iemand anders kunnen liggen”En hoe goed integratie ook is, wat moet een werkgever met mensen die nauwelijks op eigen benen kunnen staan, die constant wiebelen? Het vangnet van de Wajong kan voor deze mensen veel betekenen, dat als het echt niet gaat, ze daar op terug kunnen vallen. Ook hierin is het zoeken naar evenwicht, teveel pamperen, of juist te weinig, alhoewel er in deze tijd nauwelijks meer geld is voor Kruidvat luiers.Veel voorzieningen vallen weg en de spannende vraag is, of hierdoor mensen juist meer in hun eigen kracht komen te staan, omdat ze wel moeten, of dat er nog meer ellende ontstaat, omdat alle preventieve zorg en vangnetten wegvallen. Wellicht stromen straks de tehuizen vol, en zijn we ook nog eens duurder uit, dan nu met de ambulante zorg die ook moet krimpen, om het even naar mijn eigen werkveld toe te trekken.Er mogen niet meer teveel mensen met beperking zijn c.q. geholpen worden. Nederland zal steeds minder een verzorgingsstaat worden, de sterken overleven, tenminste dat is te hopen, want prima functionerende gezinnen, kunnen door werkloosheid en toch een hypotheek zomaar veranderen in voedselbankafnemers. Natuurlijk, waar niet is, verliest de keizer zijn recht!Het is goed dat het oneigenlijk geschreeuw om en op alles waar we vermeend recht op hebben, gestopt wordt. Maar deze tijd geeft ook veel angst onzekerheid en voor je het weet is er een nieuwe zondebok gevonden. De Grieken, de Marokkanen, de Asielzoekers,de Wajongers en noem maar op. En zijn we dan werkelijk zo jaloers op deze groepen, zouden we graag ruilen, omdat zij bijvoorbeeld wel vloerbedekking van de overheid krijgen?

De roep om rechtvaardigheid is echter altijd terecht.

Natuurlijk moet onrecht aan de kaak gesteld worden, maar op grond van(fout)gedrag, zoals bij de gruwelijke dood van de scheidsrechter. Daarmee krijgen vanzelf die groepen en individuen het meest en wat mij betreft gruwelijk op hun flikker, die het verdiend hebben en zullen ze zich moeten beraden.Opnieuw moeten we loslaten aan onze vertrouwde structuren, ons hechten aan de echt belangrijke zaken in het leven, en toch vertrouwen houden, hoe lastig is dat….Voor sommigen is sporten, zenmeditatie/mindfullness of yoga aan te raden:)Rechtvaardigheid en werkelijk kijken, balanceren met een kleine portemonnee is hierop het antwoord. Wie zal deze Salamonswijsheid bezitten??

Ik in elk geval niet, ik ga per 2013 met mijn to do agenda in de hand proberen regie te houden over mijn eigen werkloze bestaan, zodat ik wellicht een begin kan gaan maken met allerhande zaken die ooit nog eens zouden moeten gebeuren. Ook ga ik het leuk en fijn hebben met man en zonen, griekse huisgenote, en veel sporten om structuur te houden en lezen,schrijven, koken en logeren en o,ja solliciteren natuurlijk!