Een doodnormale zaterdag
Eindelijk vrij, dat wil zeggen : tijd voor mijn eigen sores. Die bestaat uit bergen was draaien, want dat is energie verantwoord om in het weekend te doen. Boodschapjes en weer bedenken van – en eten klaarmaken. Achterstallig opruim en –schoonmaakwerk in huis. Wekelijks onderhoud aan lijf en leden.
Dat laatste is overigens een gevecht tegen de bierkaai, wat je ook scrubt, smeert, sport en eet, de zwaartekracht haalt je in. En hoe ouder je wordt, hoe meer energie het kost en hoe minder het oplevert om er nog enigszins flatteus uit te zien. Vooral wel blijven lachen, want dat lijkt toch beter dan die hangwangen met treurige denkrimpels. De tand des tijds dient zich in alle hoeken en gaten aan, waar je minder van wilt, krijg je meer en andersom. Grijzend haar, brilletje, tandsteen, eelt, haargroei en altijd op ongewenste plekken, minder bil, meer buik, minder spieren, dikkere kipfiletjes, het is maar goed dat de zelfacceptatie meestal ook toeneemt met de jaren. Waar alles onderhevig is aan de zwaartekracht trakt je tandvlees zich juist terug.

Samen met je puberzoon kijk je in de spiegel en ziet hoe je snot goot heeft gejongd in de vorm van een hele hoop zijriviertjes net boven je lip, en met een beetje geluk vormt zich daarop ook nog hetzelfde donshaar als wat zich bij hem begint te ontwikkelen. Zijn hagelwitte tanden steken bijna fluoriserend af tegen de zwarte vullingen van mijn ivoren wachters.

“Misschien moet ik me maar eens gaan scheren!“ klinkt zijn donkere stem boven me uit het kindergezicht. Gevolgd door : “Wat ben je eigenlijk klein mam!”

Maar goed, lekker vrij dus! Genieten van een lekkere cappuccino na alle persoonlijke en huishoudelijke onderhoudsklusjes. Nog eventjes een paar boodschapjes doen terwijl de was lustig doordendert.
Zaterdagse drukte in het winkelcentrum met een overvolle parkeergarage. Snel op zoek naar de drogist. En net als ik de beste prijs kwaliteit interdentale borsteltjes in mijn hand heb, komt zoonlief er met soortgenoten puber aan. “Ha, mam” kus, knuffel, midden in het Kruidvat en de te snel gegroeide ledematen lanceren mijn nieuwe aankoop door het gangpad heen. Mijn dag kan niet meer stuk, vol stil moedergeluk vervolg ik mijn pad. Heerlijk die doodnormale zaterdagen.