Alles is altijd anders

Alles komt goed! De titel van de super leuke voorstelling van Najib Amali, ik  ben een grote fan. Alles komt altijd goed, klopt…..vraag alleen niet hoe.

Ik zie mijzelf als redelijk open minded, maar krijg toch weet niet hoe vaak van de realiteit om mijn oren. Meestal kan ik hier wel behoorlijk om grinniken, als het weer eens anders was dan gedacht. Zowel in mijn vak als hulpverlener, als werkloze, of privé. Alles is altijd anders. Als je denkt het te weten, in je werk, met je kinderen, in het leven, word je weer op je andere been gezet. Houdt je flexibel zullen we maar zeggen. Het blijft mij dan ook verbazen en enigszins jaloers maken hoeveel mensen compleet overtuigd zijn van hun eigen opinies, zonder enige relativering.

Zo ook mijn sollicitatieproces. Wil je loskomen van gedachtepatronen en je ego flink op zijn flikker laten krijgen, dan raad ik je aan om in deze tijd te gaan solliciteren. En mocht je de illusie hebben dat je echt wel zonder bevestiging van anderen kan, en keer op keer afwijzingen je niks doen, probeer het eens. Wij mensen zijn roedel dieren, er zit verschil in persoonlijkheid, maar uiteindelijk wil iedereen ergens bij horen, deel uitmaken van een groter geheel. Oftewel in je eentje is er niks aan.

Het vreemde is dat we bij succes geneigd zijn dit geheel op eigen naam te schrijven en bij afwijzing niet. Terwijl dat in beide gevallen geen realisme is. Uiteraard zoals met alles in het leven kan je maar het beste zelf je roer in handen houden, je hart achterna en je verstand gebruiken, maar over de windrichting en de stroming heb je geen moer te vertellen. Een baan is zingevend, toch kan je zonder best een tijdje gelukkig zijn heb ik gemerkt. Maar afwijzingen, dat went niet, ze voelen soms zoveel dieper, naarmate je dichterbij bent gekomen alsof het over de liefde of je bestaansrecht gaat, we willen jou wel, of we willen jou niet. Alle relativeringen en rationalisaties ten spijt, het duurt toch altijd eventjes om er weer van bij te komen.

Ik ging vol goede moed en ook met forse tegenzin mijn sollicitatie gebeuren in, nadat ik had gehoord dat ik mijn baan zou verliezen vanwege bezuinigingen. “Laat mij toch gewoon mijn werk doen” dacht ik  in plaats van  weer dat “geleur met jezelf”, zoals mijn broer dat treffend omschrijft. Maar goed, het moet gebeuren…. En zoals meestal kwam ik hierin mijzelf tegen  met aan de ene kant een spontane bijdehante, bij het brutale af,  inslag en aan de andere kant onzeker, bang mij bloot te geven aan wildvreemden, verlegen.

Zo stuurde ik aanvankelijk alleen een mailtje naar een organisatie, die voor een aantal maanden werk had een mailtje met de mededeling dat ik beschikbaar was en als ze echt iets serieus hadden, ze me maar moesten bellen. Zat ik net heerlijk bij een vriendin in het zonnetje te koffieleuten, werd ik opgebeld, ” of het eventjes schikt?”. “Nou, nee!” zeg ik, denkend dat het weer telefonische reclame is. En als de persoon uitlegt wie hij is, verslik ik me zowat in mijn koffie om haastig te zeggen dat ik bij nader inzien toch wel tijd heb. Vervolgens denk ik weer dat hij van een andere organisatie is, waarop hij me verbaasd vraagt hoeveel sollicitaties ik heb lopen. Net op tijd weet ik me daar weer uit te redden door te zeggen dat ik niet op 1 paard wil wedden. Kortom alle blunders die je maar kan maken, maar toch een uitnodiging. Totaal onverwachts op een  mailtje van drie regels. Bloed nerveus en emotioneel nog helemaal niet klaar om uit te reiken naar een andere baan, meld ik mij. Het gebouw voelde al niet goed. Drie vreemde mensen met bijzonder levensbeschouwelijke vragen, weinig praktijk gericht, maken het er voor mij niet beter op. Bibberend als een rietje, met klotsende oksels voer ik het gesprek. De eerste afwijzing volgt. Maar optimistisch als ik van nature ben, dacht ik : “Als ik op een lullig mailtje al een gesprek krijg, moet het goed komen!”

Een gesprek in Arnhem volgde, waarbij mijn doelstelling was om te kijken of deze organisatie wat voor mij was. Een heerlijk rustig gesprek, fantastische omgeving, en met het compliment dat ze mijn brief het beste vonden van alle vijftig ging ik blij naar huis. De afwijzing vanwege de afstand deerde mij niet, ik had mijn doel behaald en een referentie erbij. Opnieuw was ik optimistisch gestemd. Het volgende gesprek, helaas weer op behoorlijke afstand, volgde. Prima gesprek, ons kent ons en opnieuw uit vele reacties uitgepikt. Maar tweede geworden, omdat ze een man hadden. “Dan weet ik precies welk stukje ik tekort kom!” wist ik er nog uit te brengen, maar teleurgesteld was ik wel.

Aangezien er weinig echt passende vacatures zijn, begon ik ook maar op mbo banen te schrijven, werk is werk. Ik dacht dat ik hiervoor dan toch zeker in aanmerking zou moeten komen als enigszins overgekwalificeerde ervaren hbo-er. Ook deze gedachte bleek totaal ongegrond, ik werd geeneens uitgenodigd… Mijn ego slonk en mijn verwachtingen werden bijgesteld. Ik moest denken aan een aantal jaren geleden, liggend op het strand in Sardinië. Ik werd opgebeld voor een uitnodiging en was superblij. Vijf minuten later werd ik weer opgebeld met de mededeling dat ze per ongeluk de verkeerde Visser hadden gebeld…. Hoe in vijf minuten tijd alles ineens anders kan zijn!

Een andere verwachting die ik had, was dat als ze je eenmaal kennen bij een organisatie, dit wel zal helpen om een baan te bemachtigen. Opnieuw fout. Internen gaan voor, en het komt regelmatig voor dat er wel extern vacatures uitgezet worden, maar dat deze intern opgelost worden.

Ik werd mij steeds bewuster van hoe weinig grip ik had op deze situatie. Dat er met mij gemiddeld vijftig tot honderdvijftig gegadigden zijn, en er niemand speciaal op mij zit te wachten. Dit bevorderde mijn lust tot brieven schrijven niet bepaald, ik bleef het wel gewoon doen, maar behoedzamer, meer gebruikmakend van knip en plakwerk. Want vol ervoor gaan en dan dat boemerang effect van witte enveloppen met afwijzingen op de deurmat, dat valt niet mee. Nu kon ik nog zeggen, net als vroeger met een onvoldoende voor je repetitie: “Ach, ik heb er toch niks voor gedaan” en de eer aan jezelf houden. Niemand hoeft te weten dat je stiekem aan de ongeopende post voelt: Is de brief dun = afwijzing of dik = uitnodiging plus routebeschrijving. Mijn achteloosheid om dit proces vol te houden werd opgevoerd naar een niveau dat ik echt niet meer wist waar ik allemaal op solliciteerde, nog wat ik geschreven had en iedere reactie op mijn schrijven als een verassing in de bus viel.

Opnieuw een gesprek. Ik begon een patroon te ontdekken, de mate van zenuwen staat equivalent aan de mate waarin het allemaal “klopt”. Wat echter niet wil zeggen dat als het allemaal klopt, je de baan ook krijgt. Dit keer bedacht ik mijzelf op de terugweg van het sollicitatiegesprek dat ik dit echt niet wilde. Dus toen ze belden dat ze niet voor mij hadden gekozen kon ik zeggen dat dat wederzijds was, een prima ontdekking voor mij. Ondanks de tijd en de noodzaak om werk te vinden, blijft  het belangrijk om ervoor te kunnen gaan.

En toen werd ik na oud en nieuw uitgenodigd voor een coördinator functie, althans dat dacht ik. Zeer verguld en vol goede moed, ging ik op mijn fietsje richting dit gesprek, wat een mooie kans, ze kenden me al, dus dacht ik dat dat toch geholpen had. Nog geen vijf minuten binnen, bleek dat er een fout was gemaakt, mijn uitnodiging was niet voor de baan waar ik op gesolliciteerd had, maar voor een 0 -urencontract voor een baan, die ik weliswaar leuk heb gevonden, maar al een tijdje achter me heb gelaten. Wat een deceptie….alle hoop verdween op slag, alle voorbereidingen en verwachtingen voor niks. Met een excuus werd ik naar huis gestuurd. Geen bloemen, geen fruitmand, leuker kunnen we het niet maken…. Ditmaal kon ik alleen maar lachen als een boer met kiespijn.

Het proces van schijnbare achteloosheid wat echt werkt en ik een ieder kan aanraden, sudderde voort. Af en toe eens solliciteren, gelijk vergeten en me vooral bezig houden met andere zaken. Goed vol te houden.

Totdat ik opgebeld werd voor een gesprek in Zwolle. Verrast door mijn eigen blijdschap hierover begon de voorbereiding. Mondjes maat, dat wel, want ik kende de organisatie al. En een goede voorbereiding is ook niet perse een sleutel tot succes en wederom extra teleurstellend als je het dan niet wordt. Op de valreep toch nog even weer mijn brief gelezen en vanwege mijn strategie was deze brief  dan ook echt weer een verassing. Maar eerlijk is eerlijk, ik vond hem echt goed en had zelf ook iemand erop uitgenodigd. Opnieuw vol goede moed op weg met de fiets, want dan kon ik vast inschatten binnen hoeveel tijd ik het zou kunnen afleggen mocht ik de baan bemachtigen. Veertig minuten later was ik ter plekke. Bijna meteen al werd mij gemeld dat er 123 mensen hadden gesolliciteerd, waarvan vier uitgenodigd. Ook nog eens interne kandidaten, dus de moed zonk me redelijk in de schoenen. Maar ik dacht: “Ik ben er nu toch, dus maar eens zien” Prettig gesprek, vriendelijk, zakelijk, competenties onderzoekend” Tevreden ging ik weer naar huis, deze week nog zou ik bericht krijgen. Maar terwijl ik lekker aan het kokkerellen was, werd ik al gebeld. “Unaniem willen we jou graag in ons team!”

Wat een zalig gevoel….adrenaline tot diep in de nacht. Alles is altijd anders. Alles komt goed…..