Alhoewel ik van nature tamelijk lak kan hebben aan in mijn ogen bureaucratische, overmatige en overbodige regelgeving, zijn er momenten waarop ik blij ben dat er gewoon een wet is.

Zo ook afgelopen week. Ik volgde een cursus wet en regelgeving WMO, gegeven door een jurist. Hier en daar werd er een uitstapje gemaakt van voorzieningen , begeleiding en PGB in gemeenteland naar de actuele mondiale ontwikkelingen. En zo dus  dus ook naar de opvang van vluchtelingen.

“Europa is verplicht in het kader van de menselijkheid iedereen die voor hulp aanklopt binnen te laten. Op zijn minst moeten deze personen bed, bad en brood geboden worden. Onvoorwaardelijk”.

Onvoorwaardelijk dus, ongeacht of je uitgeprocedeerd bent, ongeacht of je huis en haard met spoed verlaten hebt om de oorlog te ontvluchten, ongeacht of je daarbij wel aan je iPhone en diploma’s maar niet aan je paspoort gedacht hebt. Ongeacht of je zelf de buurman graag een koppie kleiner zag, ongeacht of je graag meer geld wilt gaan verdienen of dat je familie uitgemoord is. Ongeacht de woning nood hier of genoten opleiding daar.

Het geeft mij wel een soort van innerlijke morele rust, pfft het doet er geeneens toe wat ik vind. Iedereen heeft gewoon minimaal recht op bed, brood en bad. Niet bepaald een luxe om naar uit te zien, bedenk ik mij terwijl ik de dag onder mijn regendouche wegspoel.

Best ook wel een geruststelling om niet meteen het hele verplaatsen van wereldburgers te hoeven kunnen begrijpen, er een heldere mening over te hebben en deze vervolgens ongegeneerd rond te bazuinen en vooral en liefst het universum beter te laten verlopen dan voorheen.

Ik weet het namelijk heel vaak niet goed hoe het moet en wat. Misschien niet heel vreemd gezien er gestudeerde mensen hun hoofden erover breken en dan nog niet tot hele slimme, vooral achteraf bezien, oplossingen komen. En ik kan me erover verbazen hoe sommige mensen het allemaal wel precies schijnen te weten en eigenlijk over alles wel een ongezouten mening hebben. Weliswaar,  vooral over wat ze allemaal niet willen, wat mij persoonlijk niet heel erg inspireert.

Ik vind natuurlijk ook wel heel veel dingen, allereerst over medemenselijkheid en mededogen. En dat ik niet veel mensen ken die wel graag zouden willen ruilen en alles wat hen vertrouwd en lief is te verlaten om het elders beter te hebben. En ook ik kan bang zijn voor al die religieuze, temperament en culturele verschillen. Al die getraumatiseerde mensen die zomaar ons land en wellicht ons dorpje binnen wandelen. En wie weet, als je ze leert kennen, zelfs je hart. Of liever niet, gewetenloos en harteloos als ze wellicht zijn geworden door de oorlog. En een extra lekker belegd broodje voor wie wel keurig zijn paspoort meeneemt mag er van mij ook best af. En ach zoveel zijn het er ook nog niet en wie weet krijgen we er een hoop techneuten met twee rechterhanden bij. Ik ben niet jaloers.

Gelukkig is er een wet, die niet afhangt van hoe ik me die dag voel, of wat ik denk. Opvangen dus sowieso ongeacht whatever. En hopen dat we veel mensen terecht helpen op een manier zoals wij dat onszelf, onze kinderen en ouders zouden gunnen als wij toevallig aan de verkeerde kant van de wereld geboren waren. Doen wat je kan doen en wat op je pad komt. Dat snap ik nog wel.

En dan, dan moet er vervolgens beslist worden, gewikt en gewogen. En op niemand zijn hoofd staat geschreven: slecht, gek, goed dan wel een combi van dit alles. Wie is echt slachtoffer, wie kan niet terug, waar moet men wonen? En als je daar als overheid maar lang genoeg over doet en nadenkt is er geen weg meer terug. En beslis je te snel dan heb je niet voldoende geluisterd naar de vluchtelingen of naar de sentimenten onder de bevolking.En ondertussen komen er nog meer en meer. En voor er een nieuwe wet door is, is er een kind opgegroeid. Ga er maar aan staan. Ik ben wederom niet jaloers.

Soms ben ik toch zo blij dat ik alleen maar moet beslissen over mijn eigen hebben en houden en voor mijn werk zaken moet beoordelen waar ik in elk geval een beetje verstand van heb. Best een aanrader om vraagstukken die te groot zijn te beschouwen als het weer. Het is wat het is, je kan erover zeuren of blij mee zijn maar anders wordt het er niet van. Je kan je er maar beter op kleden.