“Ik zie het al, brede voorvoet en een smal enkeltje”
Stomverbaasd keek ik naar deze mevrouw, die binnen luttele seconden mijn ongeschoeide voet gediagnosticeerd had.
Ik flitste terug in de tijd waarin ik iedereen tot wanhoop dreef bij het uitzoeken van een paar schoenen. Dat was bepaald geen eenvoudige klus, op koopavond in Zwolle met zeven gezinsleden. Winkel in , winkel uit, met kleine zusjes en erger, broers!
Goed schoeisel was iets waarop nooit bezuinigd werd. Maar het moest wel voldoen aan een aantal vrijwel onmogelijke voorwaarden, namelijk mooi onder een zondags jurkje en doordeweeks onder de spijkerbroek.
En dus ook nog eens die lastige eendenpoot van mij. Bekleed met gevoelige roodharigen huid en als bonus kromme kleine tenen. We sjouwden winkel in, winkel uit om uiteindelijk terug te keren naar het eerst gekozen paar. Er waren momenten dat ze beduidend blijer met me waren.
Niemand dan ikzelf had dit ‘probleem’ eerder benoemd. Namelijk, dat ik weliswaar een leuk klein maatje heb, maar probeer dat maar eens in een pump te proppen. Of in een verstandige schoen die slipgevaar oplevert aan de achterkant. Nieuwe schoenen staan gelijk aan blaren, kapotte huid en andere ellende.
Nooit eerder had iemand mijn dilemma benoemd en ineens was zij daar, deze vakvrouw met haar knalharde objectieve waarneming. Ik was niet langer die onmeunige twijfelaar en lastpak, nee, ik heb iets waardoor dat komt, officieel!
Ik besloot meteen om twee paar schoenen bij haar te kopen. Ook al omdat ze nu zo gruwelijk afgeprijsd waren dat ik dit koopje echt niet kon laten lopen.
Even die parmantige zwarte proberen, half maatje groter dan normaal, moet kunnen.“Die zijn te groot!” hoor ik achter me het oordeel vallen. Ik kan het werkelijk niet geloven maar blijkbaar bestaat het. Een helderziende schoenenverkoopster. Wat een vakvrouw! Zeer verguld loop ik even later met twee paar laarsjes de deur weer uit.
Zo werkt dat dus. Erkenning, alleen al door te benoemen wat er aan de hand is. Heel gewoon ook eigenlijk, wij hulpverleners doen het continu.
En normaliseren natuurlijk. Wat zeg nou zelf er zijn toch echt wel belangrijkere dingen in een vrouwenleven dan een paar schoenen. Toch?