Volgende week heb ik maar liefst 3 trainingsdagen. 2 dagen lang over complexe echtscheidingen. En dan nog een dag training hartcoherentie. Hoe kan je midden in alle tumult je emoties en stress reguleren via je ademhaling en contact houden met je hart. Een zo op het eerste gezicht bijzondere combinatie van trainingen maar voor mij diep met elkaar verbonden.

Afgelopen week vielen de thema’s al samen.
Ik kwam nog even afsluiten bij een gezin met een klein kindje. Ze hadden communicatiemoeilijkheden die soms zo hoog konden oplopen dat het niet veilig was voor het kindje. Het ging met hulp alweer veel beter. We zouden nog even de afspraken op papier zetten in een veiligheidsplan.
Toen ik binnenkwam werd het al duidelijk dat er een nieuw conflict gaande was. Beide partijen stonden recht tegenover elkaar en de verwijten vlogen over de tafel. “Jij, altijd, nooit en als jij dit doet dan doe ik dat!” Hij wilde alles meteen oplossen, zij wilde contact. Het speelde al 5 dagen en zij was moe van alle boosheid en wilde vertrekken. Hij was immers allang weg, alleen nog niet fysiek. Toch zou hij alle sloten vervangen als zij….
Ik vroeg wanneer zij elkaar voor het laatst geknuffeld hadden. Niet meer dus, sinds de ruzie. Hun zoontje begon steeds doordringender te jammeren. Moeder probeerde hem te troosten wat natuurlijk niet best ging, temidden van al haar emoties. Ze wilden dit beiden echt niet en al helemaal niet voor de kleine.
“Mag ik even vroeg ik?¨ Tenslotte is het mijn eerste taak om kinderen te helpen en nu dit zich zo zich aandiende keek ik niet eerst in mijn taakomschrijving. Ik keek het kindje in de ogen en maakte rustig contact, het kalmeerde. Totdat ouders opnieuw hun stem verhieven. Zachtjes liep ik met hem naar het raam met de rug naar hen toe. Een klein veilig eilandje waar hij vrolijk zwaaide naar alles wat voorbij kwam.

Achter ons woedde de ruzie door. Zodra ik me omdraaide en wat dichterbij hen kwam begon de kleine te huilen. Tot 3, 4 keer toe. Dus bleef ik nog even met hem op mijn heup op ons eilandje voor het raam. Volledig in het moment en even niets doen. Totdat hij in zijn oogjes begon te wrijven. “Hij moet naar bed!” Moeder bracht hem naar boven.
Ik ging met vader in gesprek. Over zijn angsten en boosheid. Zo groot dat hij er zelf niet doorheen kon breken. Daarna kwam zij beneden en vertelde zij dat ze hem niet kon bereiken en hoe gek ze werd van al die boosheid. Ik vroeg haar om te vertellen wat ze begreep van zijn gevoelens, waar hij boos over was, waar hij bang voor was. Terwijl ze dat deed, veranderde zijn gelaatskleur en de blik in zijn ogen werd zacht. Hun harten werden verbonden. De situatie was hetzelfde maar alles was anders. Voorbij meningen, macht en materie.
Ik vertrok. Ontroerd. De kracht van zachtheid, het lijkt wel een bepaald merk toiletpapier. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik hoe ze elkaar omarmden. Het beste veiligheidsplan ever dacht ik tevreden.