We leerden het vroeger: van ruilen komt huilen!
Best wel bijzonder achteraf want wat is er nou helemaal mis mee? Zolang het voor beide partijen ok is, dikke prima toch?
Ik was 7 en mijn moeder lag in het ziekenhuis op mijn zusje te broeden. Ik had vaak pijnlijke aften in mijn mond die mijn lieve tante trachtte te bestrijden met fruit. Dapper verbeet ik me door het schoteltje sappige partjes sinaasappel, welke dodelijke messteken veroorzaakten in mijn mond. Helpen deed het ook al niet, al geloofde ik er nog zo in, alhoewel nadien alles even minder pijn deed. Daarnaast kreeg ik ook nog de vitamine c pilletjes van Roter toegediend : 5 stuks per dag, heerlijk zoetzuur. Op school ruilde ik ze voor snoep met een vriendinnetje. We huilden niet, we hadden nimmer spijt. Het was gewoon een goede ruil in overeenstemming met onze onderlinge behoeften.
Vandaag was ik in de gift-city in Zwolle. Een prachtig initiatief met veel onderlinge win-win situaties en ruiltjes. Geld speelt nauwelijks een rol. Er werken mensen die rijk zijn maar toch behoeftig qua zingeving en mensen die (kans)arm zijn, beiden verrijken elkaar.
Geven en nemen zijn zulke polariserende begrippen, alsof het ene beter dan het andere is, alsof ze zonder elkaar ook maar enig bestaansrecht hebben.

Ruilen impliceert gelijkwaardigheid. Het enige wat telt is dat het kloppend moet zijn, dat beide partijen er rijker van worden. Ruilen zonder huilen dus.
Daarom start ik mijn eigen ruil praktijk. Een baan heb ik al. Voor nu is dit kloppend. Voor niks gaat de zon op en ik heb vrije tijd, geld en ervaring geïnvesteerd. Maar ruilen wil ik wel. Met iemand die wil wat ik kan en kan wat ik wil. Ditmaal geen vitamine C.

Praktijk Zunneweitje