2020 was ik vooral veel stil, stil en in vrede.

De vrede van minder prikkels, de vrede van wat er ook gebeurt, ik heb zelf invloed op hoe ik me voel. De vrede van de overgave aan wat is. De vrede van de flexibiliteit die nodig is om met veranderende situaties om te gaan. Van veerkracht. Van veel mijmer tijd. Van weten wat mijn positie wel is en welke niet en daarmee of mijn mening nuttig is om te ventileren, of niet. Hoe gekker om me heen, hoe stiller in mij. Ik genoot daarvan.

Ook al werd er naar mijn idee vaak eenzijdig  bij het uiteinde begonnen, in plaats van aan het begin.

Het ging niet vanzelf. Ik mediteerde, at gezond en lekker en gezellig met manlief thuis, wandelde, trainde, hield ritme en genoot intens van alles wat juist nu wel kon.

Het voelde als mijn opdracht voor dit jaar, onder relatief “luxe” omstandigheden zonder kleine kinderen, werkloosheid, ziekte. Om in harmonie te blijven, zoveel mogelijk. Als tegenwicht om de slinger in het midden te houden. 

Zodat ik me goed genoeg voelde om thuis hard te kunnen werken. Voor gezinnen, voor jongeren. Om mee te leven waar dat nodig was.

Te ontdekken waar binnen de grenzen van wat moest, mijn persoonlijke grenzen liggen. Ik beluisterde de geluiden in de maatschappij, tot daar waar het goed voelde. Negeerde zoveel mogelijk Covid nieuws en updates, tot daar waar ik er iets mee moest.

Een aanrader vind ik. Er zijn zoveel betere tijdsinvullingen dan je kostbare tijd en aandacht te besteden aan dat waar je niks aan kan doen of aan alle gelijkhebberij.

Vaak ging het vrij moeiteloos, sportschool dicht…balen. Thuis gewoon doorgaan. Discipline is een zegen. Het lukte bijna continue om blij en veerkrachtig te blijven. En gelukkig ook gezond.

Niet altijd, op de zware momenten als er in mijn persoonlijke omgeving confrontaties waren met ziekte en verdriet. En dan fysiek afstand moeten houden, das gewoon..En de laatste lockdown, toen ik net weer met een stuk of 10 leerlingen vol in de begeleiding zat en we weer dicht moesten, ja…verdrietig gewoonweg als je in volle vaart gestopt wordt.

Ik leerde tussen de bedrijven door om stil te staan bij de processen waar mijn leerlingen in zaten. Door bijvoorbeeld poptalk. Zoals het popje in het handen was zeepje laat zien, het moeilijk zichtbare, zichtbaar maken. Het licht er weer op laten schijnen. De vijand van binnen te ontvrienden door er liefdevolle aandacht aan te schenken, zodat er weer plaats komt voor echte vrienden, van binnen en van buiten.

Uiteindelijk wordt alles zichtbaar. Gaat dat wat werkt zijn eigen gang. Herneemt de natuur haar plek. Er is alleen veel licht voor nodig. En vertrouwen dat alles komt en gaat.

Je kan er een grote zaklantaarn opzetten. Je kan het lichter maken door je handen uit de mouwen te steken. Je kan zorgdragen voor je eigen licht.

Ik wens iedereen een heel licht jaar en een stralende gezondheid.