“Jij lijkt ook overal moeiteloos tussendoor te glijden” zei vriendin met enige jaloezie tijdens ons maandelijkse uitje tegen de andere. Die haalde haar schouders op: “ja, nouou, kweenie…
Dit keer niet. Hartje zomer en genadeloze kanker moesten ergens samenkomen.
De gebruikelijke “oooohs en aaaahs” waren hier niet van toepassing, dit was groter dan gedoe met je werk of vent. Dit was onbetreden stiltegebied. We moesten het betreden, zij moest. Zonder handleiding en met een kort tijdspad.
4 maanden lang deden we ons uiterste best om het bij te benen. Haar dichtbij te houden, de dood bespreekbaar maar niet meer dan dat.

Zij liet ons ver achter in aanvaarding van wat was. Op haar kenmerkende lichte en ondoorzichtige wijze. Schouderophalend. Zonder recept. Zonder wonder.
Fier ging ze ons voorop, haar toenemende magerte wentelend in dikke brievenbussen vol kaartjes, volle bloemen bossen, warme harten en gebaren. Elk kostbaar moment koesterend afgewisseld met banaal uitzitten van ellende en pijn. Steeds zwakker maar nog immer als een diva in lange jurk voerde zij de kippen op het erf. Na de chemo zat ze, kapot geprikt, met zonnebril en gelakte nagels op het bankje buiten alsof ze daar slechts op bezoek was.
“Als ik er niet meer ben, heb ik geen verdriet meer” Zo zette ze zichzelf aan de goede kant van de streep neer. Een volledig juiste en pragmatische inschatting van de situatie.
Een laatste luchtige update in de groepsapp over een top zware dag in het ziekenhuis en een love you. Daarna werden de lijnen definitief gesloten. Voordat de aller moeilijkste beslissingen genomen moesten worden, voordat er een echt afscheid kwam, knakte onze bloem.
Geschoktheid, dankbaarheid en ook opluchting dat het voorbij was wisselden elkaar af. De begrafenis was ontroerend mooi, hartverwarmend en van een schoonheid die haar creatieve inborst eer aandeed. Haar graf een bont gekleurde bloemenzee. Dichterlijke woorden. De trompet snierde door onze ziel, terwijl de hemel slechts grijze regen gaf.
Het leven herpakte zich en gezien ze geen onderdeel van onze dagelijksheid uitmaakte, leek dat goed te doen. Totdat het gemis kwam als een muisje door een potloodgat. 1 muis jongt met broer, nicht en vader een nest vol muizenissen in een mum van tijd. De vragen…heb ik, had ik, heeft zij? Hoe dan, hoe heeft dit zo snel, zo abrupt kunnen gebeuren? Stuur nog 1 luchtig appje lieverd, vandaar waar je nu bent….En ik moet je nog vertellen dat…Nooit meer dus.
Het nieuwe ontmoeten met vriendinnen wat niet meer naadloos past. 1 schakel mist uit de armband en alle schakels hebben een andere afstand tot het gat. Naar het gat kijken doet teveel pijn. Te ver weg, te dichtbij, hoe ze doet, hoe ze lacht, hoe ze praat, dansende krullen.

We betreden haar lege huisje schoorvoetend, alles ademt nog haar geur. Kleren vastpakken uit behoefte om nog even haar zachte krullen te kunnen strelen. Giebelen als op een verkleedpartijtje, passen en meten. Ze vindt het goed, dat weten we zeker. Een stoere jas, riem, bodylotion, soepkommen en een handschoen met haar telefoonnummer erin genaaid. We vullen ons nog even met haar nabijheid.
Mijn oog valt op een cd met een zelfgemaakt tekeningetje erop en de tekst: “I’m good now”
Nu wij nog. Met zonder jou.